Radosti japanskog nadrealizma s potpisom najvećeg i najkontroverznijeg.
Shuji Tarayama, revolucionar, politički aktivist, dramaturg, pjesnik, pisac (autor je više od 200 literarnih radova!) i filmska ikona koju svrstavaju u rang drugim kraljevima sedme umjetnosti njegove generacije, kakvi su Nagisa Oshima, Shohei Imamura, Hiroshi Teshigahara i Yasuza Masumura… niste čuli za polovinu nabrojanih? Morate se zapitati u kakvom je stanju vaša filmska izobrazba, ili još bolje: što zapravo propuštate. Puno, dragi moji, jako puno…
Propuštate li, pak, Terayamine radove, kojih se u njegovoj plodnoj i dugoj karijeri nakupilo poprilično, onda propuštate vjerojatno najluđe što japanski novi val može ponuditi. Njegov najpoznatiji film na zapadu (uvelike zahvaljujući istoimenom albumu grupe Stereolab) jest čak i u zagrebačkim kinima prikazani ‘Emperor Tomato Ketchup’ (1971/1996), jedan od najkontroverznijih filmova svih vremena, kojeg ozbiljni povjesničari umjetnosti nazivaju savršenom simbiozom beskompromisnog ‘arta’ i nadrealnog, vizualnog političkog eseja, a usputni prolaznici skandaloznim komadom dječje pornografije, prvenstveno zbog prilično eksplicitnih scena seksualnih avantura devetogodišnjeg dječaka…
U Japanu, Terayama je već desetljećima ikona avangardnog, politički angažiranog umjetničkog pokreta, koji je stasao šezdesetih i nastavio djelovati i danas, a iako je imao iznimno, prestižno obrazovanje, bavio se boksom, vjerujući da će tako više naučiti o životu. ‘Throw Away Your Books, Run into the Streets!’, naslov je, na kraju krajeva, jednog od njegovih ključnih filmova/knjiga/predstava, ujedno i sažetak ideologije koju slijedi.
Snimio je više od 20 dugometražnih i kratkometražnih filmova, a njegovi kratkometražni eksperimentalni radovi, koji će vas u isto vrijeme sablazniti, oduševiti, udaviti i zabaviti, dostupni su na VHS-u (ovdje govorimo o Vol. 2 i 4), bez titla (srećom, 90 posto materijala su nijemi filmovi, a i svi su jednako ‘neshvatljivi’ pa nije problem…). Ljubitelji nadrealizma, čak i ako se ne uspiju probiti kroz jezik simbola i autorovu opsesiju politikom, japanskim sustavom, individualizmom, edipovim kompleksom…, uživat će u slikama i vizualnim idejama, koje ni kod Jodorowskog i Buñuela nisu bile radikalnije, a koje variraju od seksualno sugestivnog konzumiranja hrane i žene koja oralno zadovoljava divovski čavao do muškaraca (bez standardno cenzuriranih genitalija!) koji pišaju po objektivu kamere ili bivaju seksualno molestirani od strane tri djevojke u crnom. Umjetnost je zajebana stvar.
